Ja, een regenachtig weekend

Zo zou je het afgelopen Hemelvaartsweekend kunnen noemen. Regenachtig en koud. Hoewel het vandaag (zondag) de hele dag al droog is en we lekker een beetje in de tuin hebben kunnen wroeten. Veel is er de afgelopen paar dagen niet gebeurd. Abu is voor z'n jaarlijkse prikje bij de dokter geweest en bleek een kilo aangekomen te zijn sinds de vorige keer. Hij heeft meteen een clubje opgericht "de Vereniging tot herijking van dierenartsweegschalen". Want als je nooit wat te eten krijgt kun je toch ook niet aankomen???? Hij heeft Balou (de hond van de ouders van Jelle) ook gevraagd om lid te worden van de club want die krijgt ook nooit wat en was ook 3 ons aangekomen. Kortom het is erg gezellig bij de club. Zelf zijn we gisteravond met vrienden uit de straat (Richard en Sylvia) naar Laren geweest en hebben daar tapas gegeten. Met z'n 3-en (want iemand was natuurlijk de BOB en dat was dit maal Richard) hebben we 3 flessen rosé leeg gedronken. En dus echt een fles per persoon (ja ook Ingrid) en dat was aan het einde van de avond ook wel te merken. Het was erg gezellig. Echt misdragen hebben we ons niet en Richard heeft ons veilig naar huis gereden.
Goed en dan nu zoals beloofd weer een hoofdstuk uit ons Thüringen dagboek.
Zondag 24 april 1999

Tja, wat moet je er van zeggen. Maandag dat gesprek gehad met onze accountant. Niet te klagen gehad over de manier waarop het ging. Hij heeft zich beperkt tot die aspecten die zijn vakgebeid (in de breedste zin van het woord) betreffen en de toon was duidelijk hulpvaardig. Het begin was apart; zijn eerste vraag was hoeveel zwart geld wij eigenlijk hadden (?!). Het blijkt dat wij de allerbraafste ondernemers zijn die men kent. Alle verkoop gaat over de kassa en zwart inkopen doen we al helemaal niet. En dat terwijl onze accountant wist te vertellen dat een aantal andere enigszins vergelijkbare gastronomen hier in de buurt (ook klanten van hem) jaarlijks zeker 30.000 - 40.000 Mark zwart inkomen hebben! Where did we go wrong? Ook in de gesprekken met collega's deze week blijkt dat wij bijna roomser zijn dan de Paus.

Hij vroeg het natuurlijk niet zomaar. Er blijkt nogal een verschil te zitten tussen onze verhouding inkoop-verkoop ten opzichte van die van anderen. Eigenlijk zou dat er op duiden dat wij of veel te duur inkopen; of er wordt gestolen (?!) of we gooien veel weg. Dit zijn we nu allemaal aan het bijhouden c.q. onderzoeken.

Verder bestaat er natuurlijk nog een deeloplossing om onze kosten te verminderen door één van de koks te ontslaan en zelf te gaan koken. Dit heeft in onze ogen een aantal zwaarwegende nadelen (verminderde kwaliteit, minder keuze, kwetsbaarder bij bijv. ziekte en vakantie, wat te doen wanneer er wél 2 koks nodig zijn tijdens feestdagen en partijen, bovendien hebben we er gewoon geen van beiden zin in, nog afgezien van het feit dat we in de 5 goede maanden er eigenlijk ook geen tijd voor hebben) zodat deze oplossing wellicht 1 of 2 maanden uitstel van executie zou kunnen betekenen, maar
zeker geen oplossing voor langere tijd inhoudt. Doen we dus niet.

Verder was het nogal schokkend om te horen dat onze overnachtings-omzet eigenlijk helemaal niet slecht is in vergelijking met anderen. Dat betekent dus dat we daar alleen nog maar heel langzaam kunnen groeien! En laten wij nou net denken dat daar onze kansen lagen. Maar hoe zit dat dan - vroegen wij? Want we liggen nog ver achter op het overnachtingspercentage dat gepland stond in ht officiële ondernemersplan dat voor dit pand opgesteld was (door een deskundige), goedgekeurd door de gemeente en op basis waarvan wij deels onze beslissing om te beginnen hebben genomen. Toen kwam daarover de aap uit de mouw. "Natuurlijk moest het overnachtingspercentage zo'n 30% zijn - anders kon er geen evt. subsidie meegeteld worden!" En de realiteit? Dat was dus niet van belang. Dank u.

Nou ja. Veel schokkends is er dus (helaas) niet uitgekomen, We blijven doorproberen met van alles (mailingen, advertenties enz.) maar eigenlijk hebben we er niet veel fedusie meer in. Het afscheid nemen gaat in onze hoofdjes beginnen.

Laatste nieuws: de 95e verjaardag gaat niet door. Zijn zus is vorige week overleden op 80-jarige leeftijd en dus wordt er niets gevierd (een kwart van de omzet van juni dus weg). Ook een grote club fietsers heeft hun boeking teruggetrokken. Dat gaat lekker zo. Gelukkig breekt de zon door. Is Abu nog steeds vreselijk lief en lachen we nog steeds veel. Tot schrijfs.

Nou tot zo ver weer een kapittel uit ons Thüringer leven. Volgende week weer een hoofdstukje dat is beloofd.

Dank voor het lezen, dikke kus en ciao tot gauw.