... we zijn weer thuis...
We zijn weer thuis.... en .... staan alweer op het punt om te vertrekken. Vrienden van ons in Leipzig (hebben wij wel iets mee; die naam) worden allebei 50 dit jaar en geven één of ander geweldig feest. Wij uitgenodigd. Wij dus gaan. Gaan zaterdagochtend vroeg (6 uur) weg en komen zondag in de loop van de dag weer terug. Heerlijk.
Deze keer kunnen we Abu stallen bij mijn (Gabriël) zus (' tante Els' ) dus dat is top voor hem en fantastisch voor ons.
In Italië was het weer geweldig. Erg warm. Een hittegolf; voor daar betekent dat dus 40+. Een aantal doden gevallen en sinds deze keer zijn we op de hoogte van alle namen van de verschillende winden die daar waaien: Maestrale (Mistral), Scirocco (die uit de woestijn), en nu ben ik toch die andere twee vergeten. Lekker belangrijk ook.
Overdag is al die hitte natuurlijk niet zo vreselijk (slechts een geweldig excuus om de hele dag op het strand te hangen)
; maar vooral 's nachts is het lastig. Ingrid heeft gemiddeld waarschijnlijk 1.5 tot 2 uur per nacht geslapen. Dat is te weinig om uitgerust thuis te komen van vakantie. Het is natuurlijk wel een ander soort moeheid. Maar toch.
Bij thuiskomst kon ze ook meteen maandag op gesprek bij een nieuwe werkplek en helaas bleken dit ook verstandige mensen te zijn en hebben ze gevraagd of ze alvast meteen kon blijven. Dus die is ook weer even onder de pannen. Hartstikke leuk dus en hartstikke goed voor haar (zelf)vertrouwen. Ze vind het heerlijk om zoveel voor iedereen (zowel secretary plus als de opdrachtgever zelf) te kunnen betekenen.
Gabriël heeft zoals altijd weer bijzonder veel last van een Post Holiday Dip. Alles wat we doen lijkt zo ontzettend nutteloos. Onnodig ook. En van zo weinig blijvende waarde. Kortom; nergens zin in. Pak de draad maar op door gewoon stap voor stap aan de gang te gaan; wat meer te sporten (zwemmen reeds mee gestart); en zorgen voor veel leuke contacten met leuke mensen zodat het wellicht niet zo nuttig, dan toch wel plezierig is.
Wat wel nog super te vertellen is over de vakantie is dat we deze keer EINDELIJK gebruik hebben kunnen maken van een scooter. En niet zo maar één, maar een echte 24 jaar oude Vespa:
Echt een begrip daar. Ze dáchten al dat we gek zijn. Nu weten ze het zeker.
Ook is Rodi Garganico (het plaatsje waar we zitten) inmiddels zover dat het een internet winkeltje heeft. Dus konden we leuk schrijven op ons blogje. Ahum. Wil je wel geloven dat we onze inlog-gegevens niet meer wisten!? Konden we weer niks. Voor volgend jaar beloven we echt beterschap.
Nou, dat was het weer even,
Tot na Leipzig!
