Pinksteren!!!!!

Jippie, het is Pinksteren. Lekker 3 dagen achter elkaar vrij met z'n drietjes. En nog lekker weer ook! Wat wil je nog meer ?? Eigenlijk niets dus. De afgelopen dagen is er niet veel gebeurd. We hebben hard gewerkt en gebaald van het weer net als iedereen in Nederland waarschijnlijk (behalve degenen die paraplu's en dikke truien verkopen). Abu is naar de kapper geweest deze week en toen is er toch wel iets vermeldenswaardigs gebeurd. Ingrid is aangereden! Nietsvermoedend op de stoep lopend om half tien 's morgens in Huizen aangereden door een fiets!!! Die kwam als een idioot uit een zijstraatje achter een heg vandaan geraced frontaal met Ingrid in botsing. Een klap! Zij lag dan ook direkt op de grond met een kapotte wang (sneetje erin) en een bril die achterstevoren stond. Nou de schrik was aan beide zijden groot en gelukkig viel de schade uiteindelijk mee. De bril kon door een plaatselijke opticien (Van den Tol-de huisopticien van de familie Den Breejen) gelukkig snel worden gerepareerd en het kopje koffie en de koude doek deden ook wonderen. Sinds vandaag is de hoofdpijn gelukkig wat minder aan het worden. Wat een verhaal hè? Gebeurt haar weer.
Oh ja en voordat we het vergeten, Abu is al helemaal in de WK-mood, zoals onderstaande foto bewijst. Jos en Heidi hadden een cadeautje meegenomen voor Abu toen zij met Hemelvaartsdag hier waren (wat overigens weer ouderwets gezellig was).

Wat een dotje toch als hij zo lekker ligt te kluiven!!

Nou en dan hadden we natuurlijk nog een hoofdstuk uit ons Thüringen dagboek voor jullie in petto.

Zondag 17 mei 1999

Mezelf beloofd pas weer te schrijven zo gauw er iets leuks te melden is. Dus nu maar in de pen geklommen. Abu heeft namelijk van de week in het restaurant een slang (!) gevonden. Nou ja; slang. Een 25 cm lang baby-ringslangetje, kompleet ongevaarlijk dus. Maar toch is het wel even schrikken voor zowel Abu als voor mij (Jelle). De kok (Hilmar) erbij gehaald en toen "sneek" uitgezet m.b.v. stoffer en blik. Zo gebeurt er nog 'ns wat. Hoewel ... zo met Hemelvaart is er veel gebeurd. We zijn nu bezig met 40 dagen achter elkaar werken zonder vrije dag. Twee keer helemaal vol gezeten met een groepsreis van Horizon, direct afgewisseld door individuele gasten (ook weer helemaal vol) en natuurlijk gedurende het Hemelvaartweekend erg veel dagjesmensen. Vreselijk hard werken dus, anderzijds komt er eindelijk eens wat geld binnen. Dat betekent dat we een aantal oude rekeningen kunnen betalen en hopen dat we weer boven de DM 10.000 minus uitkomen voordat ons verhoogde rekening courant weer teruggeschroefd wordt op 1 augustus. En het moet nu gebeuren want mei is onze beste maand. Hierna wordt het steeds weer een beetje minder.

Wij zelf zijn inmiddels al lang zover dat we berusten in het feit dat rond september alles afgelopen is. Overlevingsdieren die we zijn, zijn we alweer bezig plannen te maken voor als we terug zijn. Daarnaast moeten we heel sterk de neiging onderdrukken om voor onszelf iedere keer de negatieve kanten van de huidige situatie te benadrukken en tegelijk allerlei over-romantiserende; optimistische beelden te scheppen van onze 2e toekomst in Nederland. Of heeft dat ook te maken met verwerken? Of is het vluchtgedrag? Of zwak? Om op te geven en dan zo snel alweer voor andere dingen enthousiast te zijn? Misschien was het allemaal helemaal niet de beste keuze en zijn we niet geschapen voor dit vak. Dan was het allemaal voor niks en weggegooid geld. Veel geld.

En wat dan nog? Dan hebben we een les geleerd. Al was het een dure. Het is een fantastisch avontuur, we hebben ontzettend veel lol en wonen nu 2 jaar in een prachtige omgeving waar we dagelijks van genieten. Wie doet ons dat na?

Het enige waar ik nogal tegen op zie is de overgangsperiode en de wellicht nare financiële gevolgen op de (middel) lange termijn. Ingrid heeft dat gelukkig helemaal niet en draagt continu een gevoel uit van "we zien wel, daar komen we ook wel weer uit". En zo hobbelen we van het ene stemmingsdal naar de volgende stemmingspiek. Morgen gaan we eerst maar eens uitslapen want 's middags moeten we alweer fit zijn voor nieuwe Horizongasten. Doei.

Tot zover weer een deel uit ons dagboek. Het volgende hoofdstuk is op 7 juni dus blijf lezen!!!

Dikke kus, ciao en tot gauw.