Gabriël
Dag lieverds,
Laten we beginnen met het belangrijkste nieuws van dit moment. Jelle heeft besloten om zijn naam Jelle (terug) te veranderen in Gabriël, de naam die zijn ouders hem bij zijn geboorte hebben gegeven. Voor Ingrid is dit na 22 jaar wat wennen (en natuurlijk niet alleen voor haar) maar zij doet haar best om zijn wens te respecteren. Het grappige is dat er inmiddels mensen zijn die hem niet anders kennen en dus Gabriël gebruiken alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Terwijl hij zelf regelmatig een schijn van schizofrenie opwerpt door zich voor te stellen als " ...Jelle, ehh Gabriël..." De vraagtekens zijn niet van de lucht. Dat snap je wel. Nou en dan nu het volgende hoofdstuk uit ons Thüringen dagboek.
Dinsdag 21 september 1999
Hoezo; regelmatiger schrijven? Nou ja, niks meer aan te doen.
Eindelijk is het dan gebeurd. Ik (Jelle) ben uit mijn dak gegaan. Er was een oma overleden in het dorp. De familie die dat betrof loopt ons al 2 1/2 jaar te dwarsbomen maar op zo een achterbakse manier dat je het niet kan grijpen. Mijn "vrienden" dus. Nu wil het geval dat onze collega-concurrent in het dorp zaterdag jl. dicht was in verband met een grote voorbestelling. Maar er moest natuurlijk nog snel (vrijdag) een Trauerfeier (koffie met zelf meegebracht! gebak) voor 40 man georganiseerd worden. En dus opeens waren we weer goed genoeg. Wij dus helemaal geen zin in; maar "nee" zeggen konden we ook niet. Toen we er bijna vanaf waren (17.00 uur) kwamen ze op het illustere idee om dan de volgende ook nog met 20 man bij ons (?!) te komen eten. Wij nog chacherijniger dan we al waren. Nu verkopen we op dit momeent 20 maltijden in totaal over een hele week dus we hadden niet genoeg voorraad in huis - goeie smoes toch? Maar nee; een van de gasten greep met een geciht van "ja maar wij zijn wél de familie Hörcher; laat mij dat maar even regelen" naar de telefoon en heeft de slager op niet-mis-te-verstane-wijze duidelijk gemaakt dat ie toch echt wel 's avonds laat in z'n vrije weekend dat vlees even moest regelen. En die deed dat nog ook! Maar wij zijn niet echt in de situatie om onze gasten uit te zoeken, dus ook hier moesten we dan maar weer doorheen. Met de moed der wanhoop. En toen gebeurde het. Ik sta glazen te spoelen en hoor opeens de opper-eikel in het restaurant zeggen " .... misschien vind je deze wel net zo lekker ....", dus ik ren het restaurant in denkend "...... het zal toch niet ......", maar ja hoor: zit ie Abu gebak te voeren! Nu had ik natuurlijk kunnen zeggen dat ik dat liever niet heb, maar alle frustraties welden in mij op en ik vloek knoerthard-grondig (in het Nederlands) en sla vreselijk hard met m'n vlakke hand ....... (nee, zo erg was het nog niet) .... op tafel. 8 Bijna-hartaanvallen en 30 seconden later was bijna iedereen weg. Ruzie natuurlijk en geschreeuw. Ik uiteindelijk mijn excuses aangeboden (want echt professioneel was het natuurlijk niet) en ja hoor, de volgende dag zijn ze "gezellig" bij ons wezen eten. Ik vlak voor het eten nog mijn excuses aangeboden aan de rest van de groep en we hebben met z'n allen een gezellig middageten (inclusief fooi) bij mekeer gehuicheld. Gatver. Maar goed we zijn er doorheen. Op zondagavond overigens alweer van iemand die er niet bij hoort en er al helemaal niet bij was, gehoord dat de glazen hier omgevallen waren (wat dus is niet gebeurd hè, maar zo gaat dat op een dorp!).
Uiteraard is dit een uitglijder van de eerste orde; en ligt de oorzaak ervan in het feit dat we redelijk op het eind van ons Latijn raken. Het einde nadert en we hebben alleen elkaar (even los van alle morele steun die we krijgen en ook voelen van familie en vrienden in Nederland). We hebben overigens allebei op dit moment last van verschillende angsten. Ingrid's grootste zorg is dat we niet kaalgeplukt eruit komen; terwijl ik veel banger ben dat we op de één of andere manier gedwongen worden tot sanering en uitstel. Maar; zoals ze hier zeggen: "da mußt Du durch", dus proberen we nog steeds de moed erin te houden; naar alle kanten mooi-weer-spelend, en ook voor onze laatste (?!) gasten een prima gastheer en -vrouw te zijn. En zo te zien lukt dat nog steeds.
Ik denk dat het deze keer niet zo lang duurt. Tot dan.
Nou dat was weer een hoofdstuk uit ons vorige leven. Wel een heftig gedeelte vinden wij. Het volgende hoofdstuk is op 28 september en we zullen ons best doen om dit zo snel mogelijk te schrijven. Momenteel zijn we druk aan het werk. Gabriël is weer volop aan het trainen en ook Ingrid is weer aan het werk (nog niet helemaal voluit maar 2 hele en 2 halve dagen). Met haar schouder gaat het goed. Onverwachtse bewegingen zijn nog pijnlijk maar over het algemeen mogen we niet klagen. We zijn deze week druk bezig met de voorbereidingen van ons "vaarweekje". Vrijdag aanstaande is het zover, dan steken wij weer van wal met een Doerak. We verheugen ons er erg op, lekker met z'n drietjes op pad (want natuurlijk gaat onze Abu ook weer mee). Dat was tenslotte één van de belangrijkste beweegredenen om er in de eerste plaats mee te beginnen; dat varen.
Wel, we schrijven!!!!!!!!!!!
Kus aan allen.
