... hadden we verteld dat we weg waren?

We zijn benieuwd of er nog mensen zijn die ons weblogje lezen; want we zijn erg in gebreke gebleven. Laat het even weten met een commentaartje!

Na de vorige keer hebbenwe eigenlijk alleen maar hard gewerkt en zijn we heeeeeeeeeeeeeerlijk van 22 juni tot en met 16 juli op vakantie geweest.

Deze keer naar Italië. Hi,hi. Eerst een weekje naar Lazio (de provincie waar ook Rome deel van uitmaakt). Daar bevindt zich een klein plaatsje dat Tre Croci heet, waar een Nederlander woont met een Italiaanse vrouw die een deel van hun landhuis verhuren en tegelijkertijd de mogelijkheid bieden om Italiaanse les te volgen.















www.casaleprimavera.com
Dat hebben we gedaan. Eén week. Best nog intensief zo 3 uur per dag les hebben. Met z'n tweeën en de juf, dus je bent de hele tijd scherp. Ook nog twee keer een excursie gedaan (naar een makelaar en boodschappen doen), en aldus heerlijk intens met de Italiaanse taal bezig geweest. Het blijft lastig, maar op deze manier is het wel erg leuk om er mee bezig te zijn. 's middags konden we na boodschappen, koken en wat huishoudelijks gebruik maken van de tuin. 2.000 m2!











Zalig.

De eerste zondag dat we er waren hebben we direct de trein genomen en zijn we op bezoek geweest bij vrienden van ons die in Fiumicino (een dorp tegen Rome aan waar zich ook het vliegveld van Rome bevindt) wonen. Hartstikke gave dag gehad ook weer. Nog een tussenstopje (koffie op een terras) gemaakt in Rome zelf:











Na die week in Lazio zijn we weer neergestreken op ons vaste stekje in Rodi Garganico. Dat wordt toch nog steeds meer een soort thuiskomen. Veel geluierd en toch ook weer van alles gezien. Op bezoek geweest bij de Pa en stiefmoeder van de man van het stel uit Fiumicino en daar toppie gegeten. En natuurlijk alles in het Italiaans. Ging best goed. We vinden onszelf nog geen hopeloze gevallen. En zij ook niet. Later in hun eigen citroen-gaard nog citroenen geplukt (de limoncello die daarvan gemaakt wordt is alweer bijna klaar), vijgen en sinaasappels. Kortom La Dolce Vita.
Toch?! En natuurlijk weer vuurwerk op de verjaardag van Jelle:











Veel te snel voorbijgegaan. En bij terugkomst lag er een brief van het ziekenhuis of Ingrid zich maar wilde melden op donderdag 20 juli voor haar schouderoperatie (Acromion plastiek). Inmiddels is dat dus ook al achter de rug (we zeiden toch; we blijven in gebreke) en zit ze nu half invalide thuis. Dat ziekenhuis is natuurlijk weer een avontuur op zich. Wij vragen ons in ieder geval hoe het kan dat iedereen (in ieder geval die wij kennen) wel één of ander naar ziekenhuisverhaal te vertellen heeft en toch die gehele branche het niet voor elkaar krijgt om zaken anders aan te gaan pakken.
Wij zijn in ieder geval geconfronteerd met een overdosis aan nonchalance; gebrek aan sensitiviteit; bot- en boersheid, knulligheid, misorganisatie en miscommunicatie. Daarnaast hebben we gelukkig ook (met dank aan een aantal individuele sterren) mededogen, warmte en humor ervaren. Op dit moment is Ingrid weer thuis met een 'sling', een papier met oefeningen, veel goeie zin en een overijverig heen-en-weer rennend mannetje......

Hier laat ik het voorlopig even bij. We houden je vanaf vandaag weer wat beter op de hoogte. Hieronder volgt nog een deel van ons dagboek uit Thüringen; namelijk van donderdag 17 juni 1999. Inmiddels nog maar 3,5 maand verwijderd van ons faillissement ..................

Donderdag, 17 juni 1999
Zo moeilijk als het soms is om te bepalen of, en zo ja, wat je moet schrijven, zo duidelijk is het vandaag dat er geschreven moet worden.

Om 10.30 uur gaat de telefoon. Ingrid neemt op en aan de andere kant klinkt: " ...Hallo, met Wim van de Kerkhof" . Ingrid geen idee wie ze aan de telefoon had, maar even later werd het duidelijk: de eigenaar van de (exclusieve) dames- en heren modezaak in Veghel waar wij toendertijd vaste klant waren. Hij wilde er niet lang om heen draaien en vroeg ons of wij zin hadden om naar Oostenrijk te verhuizen!? Hij heeft nl. een optie op een hotel in Ost-Tirol en zoekt mensen die dat zouden willen runnen. Van Ingrid's moeder had hij begrepen dat de zaken hier niet al te rooskleurig liepen en dus dacht hij aan ons. Is het niet geweldig? We doen het niet; om meerdere redenen. Maar het is fantastisch om zoiets mee te maken in een periode waarin je over van alles twijfelt; inclusief je eigen kunnen.

Op dit moment hebben we 2 echtparen uit Nederland als gasten. Uit Westerbork. Ze zzijn naar ons 'gestuurd' door een collega van één van hun die hier vorig jaar was met zijn motorclub. Hoezo een goed hotel!? Ze zijn heel gezellig en wij blijkbaar ook, want ze wilden hier 1 à 2 nachten blijven en zijn er nu 11 nachten. Hun hele vakantie. Morgen gaan ze weer naar huis. doen we toch iets goed, nietwaar?

Met Ingrid's gezondheid gaat het niet zo best. Al is het minder geworden; ze blijft hoesten. Er wordt gevreesd dat haar schildklier opgezet is en haar keel vernauwd, wat voor een groot deel de klachten kan veroorzaken. Ze moet stoppen met roken, maar dat kan altijd nog na alle onderzoeken, toch? Ze wordt in ieder geval binnenste buiten gekeerd: maagonderzoek, echo van schildklier enz. We hopen er maar het beste van.

Ikzelf laat overmorgen mijn familietje 2 dagen in de steek. Ik ga de motor wegbrengen en rij met Pa enMa mee terug. Verder heb ik de hele tijd het idee dat ik iets vergeet op te schrijven maar ik weet het echt niet meer. Groetjes.