..doen alsof...?

Laten we even net doen alsof het 11 oktober is , dan hebben wij het gevoel dat we ons aan onze afspraken houden.. hi,hi.

Want er is natuurlijk toch weer van alles gebeurd en dus de moeite van het schrijven waard. Direct na onze vorige schrijfkeer zijn we vertrokken voor ons (inmiddels jaarlijks terugkerende) weekje varen over de friese baren. Wat hebben we weer genoten. Dit keer hebben we een Doerak gehuurd.
Heerlijk schip. We kenden het al een beetje van de dag vaar-instructie in maart dit jaar. Het weer was wisselend; eigenlijk net als vorig jaar. Op de één of andere manier is dat echter niet storend en hebben we het gewoon fantastisch naar ons zin. Op de 2e vaardag zat het wel erg tegen. Veel wind (waardoor we een knopje van een zelfbedieningsbrug misten en helemaal rond moesten en nog een keer opnieuw aanvaren ... paniek dus) veel andere boten en weinig ruimte (bij IJlst; zodat we ver van de brug af moesten gaan liggen wachten op de brug en toen deze open ging moesten we wachten op tegenverkeer) en een ... !X^8\\?!#**!.. brugwachter die de brug vlak voor onze neus dicht deed, zodat we in volledige stress streken uithaalden die vooral de toeschouwers op de kant konden bekoren. Ons des te minder. Hoop gedoe allemaal en wij stonden bijna op het punt om het bijltje er bij neer te leggen.

Eerst maar eens een goede pauze genomen. Even nog doorgevaren en een (mede door het weer geholpen) rustdag genomen. Daarna konden we weer heerlijk verder varen en hebben we genoten van alle rust en ruimte zodat we uiteindelijk bij vertrek uit Friesland alweer geboekt hadden voor volgend jaar.

Na terugkomst werd Ingrid overvallen door een slijmbeursonsteking in ...................... je raad het niet: haar rechterschouder. Rechterschouder? Die was toch geopereerd om dit te voorkomen? Juist! En toch blijkt dit dan te kunnen zonder dat we meteen kunnen zeggen dat de operatie voor niets is geweest. Zeggen ze. We moeten er maar het beste van hopen. Wel allemaal erg pijnlijk en frustrerend.

Nou, dat was het even kort. Dan nu het Thüringer dagboek van 11 oktober 1999. Het schiet nu op. Het faillissement is er door en we zijn bezig met de voorbereidingen van onze terugkeer naar Nederland:

11 oktober 1999
Ja, ja, daar is-t-ie alweer. Inmiddels is er natuurlijk alweer een heleboel gebeurd. Hieronder volgt een poging om alles enigszins geordend over te brengen.

Al vrij snel hebben wij met de gemeente afgesproken dat wij niet meer zelf zullen bellen zodat zij ons nummer kunnen laten bestaan en wij dus bereikbaar blijven op het aloude nummer. Met Pa afgesproken dat hij zo elke 2 à 3 dagen ons belt om op de hoogte te blijven en ons de mogelijkheid te geven in contact te blijven met Nederland. De eerste vruchten heeft dat al afgeworpen want donderdag 21 oktober aanstaande komen Els en Pa met een bestelauto onze nacht- en ontij-spullen afhalen en brengen ze dan naar Frans ter stalling. Wat een georganiseer, hé? Verder onderzoekt met name Frans de mogelijkheden tot noodbehuizing en gaat Els aan de gang met makelaars om een overzicht te krijgen over actueel woningen-aanbod in Nieuw-Vennep, Hoofddorp en Almere. Wanneer we naar Nederland gaan weten we nu nog niet, maar dát we gaan is natuurlijk duidelijk.

Donderdag de 7e was de heer Hentrich van het Insolvenz-bureau (voorpost van de rechtbank) weer hier samen met de gemeente. Met z'n allen van alles doorgenomen. Het blijkt nu dat de spullen die wij als onderpand hebben gegeven aan de gemeente in ruil tegen het garant staan voor onze banklening van DM 42.000 (net als de bar-inrichting via de brouwerij ter waarde van DM 35.000) helemaal niet gewoon overgaan van eigenaar. Het zijn onze spullen en worden dus gewoon (?!) meegenomen in het faillissement. Dat betekent: waarde bepalen - verkopen - opbrengst verdelen over de schuldeisers (minus 5 % voor de rechtbank). Voor de brouwerij wellicht niet zo'n ramp, maar voor de gemeente betekent dit in het ergste geval dat zij blijven zitten met onze lening (restschuld momenteel zo'n DM 32.000) én zij geen spullen daarvoor in ruil hebben en dus weer een leeg pand moeten zien te verpachten. Op moment van afsluiten (1997) was alles in kannen en kruiken maar één en ander is een gevolg van de nieuwe wetgeving per 1 januari 1999. Realiseerde zich niemand; en nu is het te laat.

We hebben overigens zonder moeite ons personeel (achteraf) kunnen ontslaan. Ze tekenden allebei direct. Toch weer een voorbeeld van eerlijk duurt het langst. Ze zijn overigens allebei alweer (bijna) onder de pannen. Gelukkig maar.Ook hebben we nog een nacht- en ontij-actie ondernomen zodat er inmiddels heel wat klaarstaat om mee te gaan. Ik hoop dat Pa en Els alle meekrijgen. We zien wel.

Morgen gaan we nog een poging wagen bij de sociale dienst en woensdag om 9.30 uur komt de definitieve taxatie van onze spullen aan de beurt. We zijn benieuwd. Waarschijnlijk schrijf ik dus woensdag of donderdag alweer. Tot dan.