Ja, een regenachtig weekend

Zo zou je het afgelopen Hemelvaartsweekend kunnen noemen. Regenachtig en koud. Hoewel het vandaag (zondag) de hele dag al droog is en we lekker een beetje in de tuin hebben kunnen wroeten. Veel is er de afgelopen paar dagen niet gebeurd. Abu is voor z'n jaarlijkse prikje bij de dokter geweest en bleek een kilo aangekomen te zijn sinds de vorige keer. Hij heeft meteen een clubje opgericht "de Vereniging tot herijking van dierenartsweegschalen". Want als je nooit wat te eten krijgt kun je toch ook niet aankomen???? Hij heeft Balou (de hond van de ouders van Jelle) ook gevraagd om lid te worden van de club want die krijgt ook nooit wat en was ook 3 ons aangekomen. Kortom het is erg gezellig bij de club. Zelf zijn we gisteravond met vrienden uit de straat (Richard en Sylvia) naar Laren geweest en hebben daar tapas gegeten. Met z'n 3-en (want iemand was natuurlijk de BOB en dat was dit maal Richard) hebben we 3 flessen rosé leeg gedronken. En dus echt een fles per persoon (ja ook Ingrid) en dat was aan het einde van de avond ook wel te merken. Het was erg gezellig. Echt misdragen hebben we ons niet en Richard heeft ons veilig naar huis gereden.
Goed en dan nu zoals beloofd weer een hoofdstuk uit ons Thüringen dagboek.
Zondag 24 april 1999

Tja, wat moet je er van zeggen. Maandag dat gesprek gehad met onze accountant. Niet te klagen gehad over de manier waarop het ging. Hij heeft zich beperkt tot die aspecten die zijn vakgebeid (in de breedste zin van het woord) betreffen en de toon was duidelijk hulpvaardig. Het begin was apart; zijn eerste vraag was hoeveel zwart geld wij eigenlijk hadden (?!). Het blijkt dat wij de allerbraafste ondernemers zijn die men kent. Alle verkoop gaat over de kassa en zwart inkopen doen we al helemaal niet. En dat terwijl onze accountant wist te vertellen dat een aantal andere enigszins vergelijkbare gastronomen hier in de buurt (ook klanten van hem) jaarlijks zeker 30.000 - 40.000 Mark zwart inkomen hebben! Where did we go wrong? Ook in de gesprekken met collega's deze week blijkt dat wij bijna roomser zijn dan de Paus.

Hij vroeg het natuurlijk niet zomaar. Er blijkt nogal een verschil te zitten tussen onze verhouding inkoop-verkoop ten opzichte van die van anderen. Eigenlijk zou dat er op duiden dat wij of veel te duur inkopen; of er wordt gestolen (?!) of we gooien veel weg. Dit zijn we nu allemaal aan het bijhouden c.q. onderzoeken.

Verder bestaat er natuurlijk nog een deeloplossing om onze kosten te verminderen door één van de koks te ontslaan en zelf te gaan koken. Dit heeft in onze ogen een aantal zwaarwegende nadelen (verminderde kwaliteit, minder keuze, kwetsbaarder bij bijv. ziekte en vakantie, wat te doen wanneer er wél 2 koks nodig zijn tijdens feestdagen en partijen, bovendien hebben we er gewoon geen van beiden zin in, nog afgezien van het feit dat we in de 5 goede maanden er eigenlijk ook geen tijd voor hebben) zodat deze oplossing wellicht 1 of 2 maanden uitstel van executie zou kunnen betekenen, maar
zeker geen oplossing voor langere tijd inhoudt. Doen we dus niet.

Verder was het nogal schokkend om te horen dat onze overnachtings-omzet eigenlijk helemaal niet slecht is in vergelijking met anderen. Dat betekent dus dat we daar alleen nog maar heel langzaam kunnen groeien! En laten wij nou net denken dat daar onze kansen lagen. Maar hoe zit dat dan - vroegen wij? Want we liggen nog ver achter op het overnachtingspercentage dat gepland stond in ht officiële ondernemersplan dat voor dit pand opgesteld was (door een deskundige), goedgekeurd door de gemeente en op basis waarvan wij deels onze beslissing om te beginnen hebben genomen. Toen kwam daarover de aap uit de mouw. "Natuurlijk moest het overnachtingspercentage zo'n 30% zijn - anders kon er geen evt. subsidie meegeteld worden!" En de realiteit? Dat was dus niet van belang. Dank u.

Nou ja. Veel schokkends is er dus (helaas) niet uitgekomen, We blijven doorproberen met van alles (mailingen, advertenties enz.) maar eigenlijk hebben we er niet veel fedusie meer in. Het afscheid nemen gaat in onze hoofdjes beginnen.

Laatste nieuws: de 95e verjaardag gaat niet door. Zijn zus is vorige week overleden op 80-jarige leeftijd en dus wordt er niets gevierd (een kwart van de omzet van juni dus weg). Ook een grote club fietsers heeft hun boeking teruggetrokken. Dat gaat lekker zo. Gelukkig breekt de zon door. Is Abu nog steeds vreselijk lief en lachen we nog steeds veel. Tot schrijfs.

Nou tot zo ver weer een kapittel uit ons Thüringer leven. Volgende week weer een hoofdstukje dat is beloofd.

Dank voor het lezen, dikke kus en ciao tot gauw.

Omdat het zo mooi weer is

Ja hoor, daar zijn we weer!!

Het is zo mooi weer buiten (maar niet heus) dat we toch maar besloten hebben om een update van ons Thüringen Dagboek te geven. Dit hadden wij al even geleden beloofd en hier komt ie dan.

Donderdag 15 april 1999

Een eeuwigheid niet geschreven. Waarom ook? Geen tijd en geen zin. We hebben een trouwerij gehad. Groot succes. Zo groot dat één van de gasten besloten heeft om de 95e (!) verjaardag van zijn vader bij ons te organiseren op 12 juni aanstaande. 50 Man, middageten, koffie drinken, buffet en feest. Dus hoewel de trouwerij zelf financieel een druppel op een gloeiende plaat betekende, is dit natuurlijk een prima vervolg. Verder is onze financiële situatie nauwelijks gewijzigd. We hebben onze rekening-courant kunnen verhogen tot DM. 20.000 (moet je daar blij om zijn??) tot augustus 1999. Verder hebben we een kosten/baten anlyse gemaakt van de komende maanden tot en met januari 2000. Hier komt uit dat er wel iets héél bijzonders moet gebeuren willen we in september onze rekeningen nog kunnen betalen. En dat terwijl we helemaal niet ontevreden mogen zijn over de reserveringen in de "goede" maanden. We blijven doorgaan met adverteren, direct mail, actuele aanbiedingen, contacten met reisorganisaties enz. maar de vraag is of het allemaal nog nodig is; gezien de lange-termijn resultaten van al dit soort inspanningen.

Op dit moment is de vraag niet langer of, maar meer hoe en wanneer we ermee moeten ophouden. Daar zitten natuurlijk ook nog flinke haken en ogen aan (pachtovereenkomst niet opzegbaar, eerstschuld-vraag en subsidiegeld van DM. 46.000 dat terugbetaald moet worden enz.). Dus dat houdt ons momenteel ieder wakker moment bezig. Maar goed. Dat moet nu maar - wanneer het dadelijk drukker wordt hebben we er geen tijd en energie voor; en toch willen we ons enigszins voorbereiden. We hebben over deze situatie gesproken met onze advocaat en onze accountant. Met deze laatste gaan we aanstaande maandag bekijken wat wij anders doen dan enige andere hotels die hij ook als klant heeft en die het wél goed doen. Wellicht komen daar nog fantastische ideeën uit. Wij denken het eigenlijk niet maar we kunnen er in ieder geval niet slechter van worden. Spannend is het ook want tot nu toe heeft hij niet uitgeblonken in diplomatie en inlevingsvermogen. Ik heb er altijd moeite mee gehad om zijn kritiek en voorstellen als inspirerend te ervaren. Heel anders dan een aantal "suggesties van een buitenstaander" die Pa geschreven heeft naar aanleiding van het eerste deel "dagboek" wat we opgestuurd hadden voordat ik naar Nederland ging.

Overigens over Nederland gesproken. De beurs was leuk om te doen; de hele dag mensen aan het standje gehad. Direct resultaat tot nu toe: 7 boekingen.

Verder is er op dit moment helemaal niks te doen. Omzetten tussen de DM. 50 en 150 per dag aan de lopende band. Nu ja, we zien wel. Na maandag schrijf ik snel weer.

Tot zo ver weer een hoofdstuk uit ons "Thünger" leven.

Volgende keer is zondag 24 april 1999 aan de beurt.

Dank voor het lezen. Er is niet veel anders gebeurd de afgelopen week dan dat Jelle heel erg hard heeft gewerkt (we hebben 1 keer samen gegeten en Jelle heeft 2 nachten niet thuis geslapen en de overige avonden was hij erg laat). Ook Ingrid werkt zich de tandjes op het moment en we snakken dan ook beiden naar een lang weekend met Hemelvaart. Jos en Heidi komen Hemelvaartsdag langs (hartstikke gezellig) en blijven lekker eten. Voor de rest hebben we geen plannen. Wellicht dat we zaterdag naar het Lentebierfestival gaan op Landgoed De Kemphaan hier in Almere, maar dat is sterk afhankelijk van het weer.

Nou dikke kus en ciao tot gauw.

Niet te geloven...............

Ja hoor, gaat het echt nog gebeuren. Ze gaan nog een keer iets nieuws schrijven. Erg lastig om achteraf te bepalen wat er nu toch voor zorgt dat het soms zo lastig kan zijn om 'even' een stukje te bloggeren. Blijkbaar gaan de dingen soms gewoon zoals ze gaan.


Teruguit........
We beginnen gewoon bij het nieuwste en gaan dan zo langzaam terug in de tijd om je een beetje bij te laten komen. Niet dat er zoveel gebeurd is, maar toch. Waar hebben we dit dagboek anders voor, toch? We hebben een heerlijk weekend achter de rug met veel doen (Ingrid heeft via haar werk een fietstocht in Limburg (inclusief Cauberg) achter de rug op zaterdag en zondag hebben we samen kunnen genieten van een heerlijk meevallende warme (bij ons in de tuin was het in de zon/ uit de wind minimaal 20 graden) dag in de tuin waarop we de laatste hand hebben gelegd aan de waterpartij. Ahum. Overigens hebben we het idee dat onze Clematis bloeit:


Kortom, heerlijk.

Visite?
Afgelopen woensdag (kwam geweldig uit want Jelle z'n training ging op het laatste moment niet door en het is Ingrids wekelijkse niet-buiten-de-deur-werk-dag) hebben we visite gehad van onze (Nederlandse) vriendin uit Rome; haar kinderen en haar ouders. Hartstikke leuk, zo'n plotseling plan. Ook weer heerlijk genoten van het weer; buiten gezeten en gegeten....... toppie!

Daar komt ie ...........
Dat alles nadat we het gehannes rond onze vloer achter de rug hadden. Zoals verteld kwam onze kurkvloer omhoog in de woonkamer. Ze waren al eens komen kijken, konden toen niets vinden. Met name ook omdat een vochtmeting helemaal niets opleverde. Dus moest er over de hele lengte kurkdelen opgenomen worden om te zien wat er aan de hand was. Nou dit:


De ophanging van een pijp onder de vloer kwam spontaan omhoog en dat op 5 plaatsen!

Verder hebben we onze Duc weer van stal gehaald en staat ze weer glimmend voor de deur en zijn zij en het baasje al weer een paar keer op pad geweest.

Parachute.
De zus van Jelle is inderdaad met de parachute naar beneden gekomen (als cadeau voor haar verjaardag) en nog heelhuids ook. Voor haar een fantastische ervaring en voor ons een hele gezellige dag. Aanrader! Zij gaat overigens 4 weken op vakantie in Spanje; voor de geïnteresseerden: als het goed is gaat ze een weblogje bij houden: www.spaansesloffen.blogspot.com .

Hier laten we het even bij. De kans is erg groot dat tijdens het volgend weekend of het Hemelvaartweekend we ook het Thüringendagboek weer helemaal updaten! Blijf lezen!!

Dank voor jullie geduld, kus, ciao en tot gauw