....

Ingrid is woensdag 27 september (tegen alle verwachting in) toch meegegaan met haar baas naar de algemene aandeelhouders vergadering in Duitsland (Dortmund). Beetje paniek hier natuurlijk omdat we druk bezig zijn met de voorbereidingen voor het weekje varen.

En weer een pagina uit ons Thüringen dagboek; we schrijven inmiddels 28 september 1999!

Dinsdag 28 september 1999

Onze 9e trouwdag. Ondanks dat deze dag overschaduwd wordt door allerlei gebeurtenissen heeft Ingrid er toch aangedacht en mij 9 rode rozen gegeven. Prachtig.

Gisteren het Amtsgericht Gera gebeld en ons faillissement gemeld. Daar krijgen we een pak formulieren van en dan gaat één en ander naar de rechter en dan ... ja ehh, wat dan? Geen idee! Onze accountant is meteen gisteravond langs geweest en beloofd ons met raad bij te staan. Niet met daad want we kunnen niets meer betalen (anders zouden we immers niet in betalingsproblemen zijn!?) Goed, we zien wel. Dit alles betekent ook dat we niets meer kunnen bestellen en dus alleen nog een beetje uitverkopen. Dit doen we tot en met donderdag de 30e. Vanaf vrijdag 1 oktober gaat (na een laatste ontbijt voor één Horizonner) de deur op slot en is het uit.

Toch wel gek. Opeens zo plotseling. De eerste kok is inmiddels op de hoogte gebracht en vanmiddag komt Torsten aan de beurt. Op dit moment zit Ingrid bij onze burgemeester om het haar te vertellen. Sterkte Ing!

Ondanks alle spanning, misselijkheid en hoofdpijn hebben we vandaag toch ook aan den lijve ondervonden dat het nog veel erger kan. Erwin (hewo käse) 's moeder is afgelopen weekend onderweg naar Saalfeld op de A4 dodelijk verongelukt. Zomaar. Als je alle radeloosheid dan weer eens van zo dichtbij meemaakt bedenk je je weer eens hoe gelukkig je moet zijn met elke 'normale' dag.

Het zal wel weer niet zo lang duren tot ik weer schrijf. Tot binnenkort.

Donderdag 30 september 1999

Zoals gezegd, eindelijk duurde het echt niet lang dat er weer geschreven wordt.
Het voelt op dit moment een beetje raar. Aan de ene kant voelt het alsof alles in een stroomversnelling raakt; aan de andere kant zitten we te wachten en te wachten op de volgende stappen en ontwikkelingen.
Ingrid heeft gisteravond één van de moeilijkste hordes genomen. Tijdens de gemeenteraadsvergadering moesten wij ons verantwoorden over het hoe en waarom. We waren natuurlijk ook gewoon open, dus stond ze er helemaal alleen voor om weerstand te bieden aan 7 onplezierig verraste; onbegrijpende en verwijtende gezichten. Ze heeft zich er echter geweldig doorheen geslagen en nu wachten we weer op de volgende hindernis. Zo nemen we het maar stap voor stap op en proberen ons er zo goed mogelijk doorheen te slaan.

Voor de gemeente is het natuurlijk lastig dat wij in feite hier moeten kunnen blijven wonen tot alles voorbij is, maar dat betekent dat er niemand verantwoordelijk is (behalve de gemeente zelf) voor de vaste lasten als gas, water, licht en telefoon. Dat laatste is één van van de dingen die waarschijnlijk het eerst aangepakt worden. Wij proberen ze nu zo ver te krijgen dat ze het nummer niet helemaal afsluiten maar het zo regelen dat wij niet meer kunnen bellen (en dus kosten maken) terwijl we wel bereikbaar blijven. Technisch allemaal geen probleem (blijkt na ruggespraak met de Telekom) maar eigenlijk wil de gemeente van de hele installatie af. Goed; we zien wel. Wij hebben onze goede wil getoond.

Verder is Ingrid nu bezig met het leegmaken van de computer; hebben we een laatste privé-opname gemaakt uit de kassa; wordt morgen (vrijdag 1 oktober) onze bierleiding gereinigd en afgesloten en komt maandag onze drankenleverancier z'n spullen weghalen.
Tot zo ver en tot gauw.

Dinsdag 5 oktober 1999

Ja, nou schrijft ie wel regelmatig. Nu we de dingen van ons af schrijven moeten.

Gisteren een klotedag gehad. Echt een klotedag. Voor ééns en voor altijd is dus duidelijk geworden dat wij geen dieren zijn want het was gisteren tenslotte Wereld Dierendag. Iets wat ze hier helemaal niet kennen overigens.

Het arbeidsbureau liet zich weer eens van z'n meest ambtelijke kant zien en gaf ons absoluut niet het gevoel dat zij er voor ons zijn maar wel degelijk andersom (die paar goeie daargelaten), met als gevolg dat wij voor niks en nog eens niks (wij weten dat; zij weten dat maar het moet toch want zo is nu eenmaal de procedure) van alles moeten uitzoeken en weer heen en weer moeten rijden. Alsof we niets beters te doen hebben. We staan echter machteloos want zonder bericht van het arbeidsbureau kan de sociale dienst niet voor ons aan de gang en hebben we dus geen geld. Na een hele dag van wachtkamers, volgnummers, formulieren en ergernis kwamen we om ongeveer 16.30 uur thuis.

Daar stond ons de volgende verrassing te wachten; het pak invulformulieren van de rechtbank was aangekomen. Op zich niets bijzonders ware het niet dat het pak papier vergezeld ging van de door de rechtbank aangewezen curator die (toevallig in de buurt naar eigen zeggen) maar meteen een inschatting kwam maken van ons "vermogen". Slik. Dit bleek een hele redelijke vent. Op het eind van het gesprek zei hij dat we dat "redelijke" zelf in de hand hadden gewerkt door onze coöperatieve houding. Is onze integriteit toch nog ergens goed voor. Wel had hij wat schokkend nieuws voor ons. Allemaal erg ingewikkeld maar ik ga proberen het duidelijk op papier te zetten.

1. Insolvenzverfahren.
Deze procedure proberen wij in gang te zetten en heeft een tweeledig doel:
a. Kijken wat er nu nog te redden valt
b. Mogelijkheid tot kwijtschelding van alle restschulden na 7 jaar

Wij hebben 2 problemen om deze procedure te starten:
a. Wij zijn te klein (snappen wij verder ook niet)
b. We hebben (waarschijnlijk) te weinig geld over (want de kosten van de proceduere moet je hoe dan ook direct betalen)

Hij gaat met z'n chef overleggen of het toch mogelijk is, want zo niet dan kan je de rest van je leven, het leven zuur gemaakt worden door de schuldeisers.Goedemorgen.

2. Onze privéspullen
Op zich kan niemand daar aankomen, behalve onze verhuurder (de gemeente dus). Er bestaat een "Vermieter Pfandrecht" wat inhoudt dat een verhuurder beslag kan leggen zolang de huurachterstand bestaat. Ze moeten dan (bij gebleken onwil of onmacht bij de huurder om te betalen) deze spullen verkopen via een veiling. Alles. Dus ook sokken, pluche-dieren, bed, stoelen, gordijnen enz. Het lijkt wat ver gezocht, maar de gemeente is ook redelijk ten einde raad dus kunnen we de mogelijkheid niet helemaal uitsluiten.

3. "Verschuldung"
Hierbij komt het er op neer dat wij voor 2 zaken moeten zorgen:
a. Wij moeten zo snel mogelijk van ons personeel af (officieel lopen de contracten nog door)
b. Wij moeten zo snel mogelijk uit onze pachtovereenkomst

Ad. a.
Hierbij hopen wij op een beetje medewerking van onze koks om één en ander met terugwerkende kracht te kunnen regelen.
Ad. b.
Ja, wat moet je hiervan zeggen. De gemeente heeft natuurlijk niets aan een huis dat geen pachtovereenkomst heeft, maar een overeenkomst laten lopen die uitzichtsloos is, levert natuurlijk ook niets op. Bovendien zitten er aan beide alternatieven enkele haken en ogen die de keuze niet makkelijker maken.

De curator gaat proberen de gemeente te overtuigen dat zij beter de pachtovereenkomst kunnen opzeggen. Wij hopen dat de menselijke motieven het bij de gemeente winnen van de zakelijke motieven. Hoezo sprankje?

Wij gaan als de sodemieter proberen een aantal privé-spullen te redden door ze vanavond bij nacht en ontij bij vrienden tijdelijk te stallen.

Verder worden de formulieren voor de rechtbank ingevuld en hopen we (nogmaals) op de overtuigingskracht van "onze" curator.

Je begrijpt dat door al deze ontwikkelingen Abu niets, maar dan ook helemaal niets gehad heeft aan Wereld Dierendag. We gaan proberen dat later allemaal goed te maken. Tot binnenkort.

Tot zover weer een aantal hoofdstukken uit ons Thüringen Dagboek. Doordat we de afgelopen week lekker zijn wezen varen hebben we even niet kunnen schrijven over een periode in Duitsland waarin de ontwikkelingen elkaar zo snel opvolgden dat wij bijna iedere dag wel konden schrijven. Op 11 oktober volgt het volgende hoofdstuk.

Wij zijn dus heerlijk wezen varen in Friesland. Lekker met z'n drietjes. Best redelijk weer gehad (behalve afgelopen maandag toen was het barslecht). De boot, een Doerak LX 900 OK is erg goed bevallen.
En ondanks wat beginproblemen hebben we een fijne week gehad en hebben we vrijdagmiddag toen we thuiskwamen direct weer een weekje geboekt in het volgende jaar. Dezelfde periode als dit jaar, maar een ander type namelijk een LX 800 AK (met een achterkajuit).
Nou lieverds dat was het weer voor vandaag. Dikke kus en ciao tot gauw.

Gabriël

Dag lieverds,

Laten we beginnen met het belangrijkste nieuws van dit moment. Jelle heeft besloten om zijn naam Jelle (terug) te veranderen in Gabriël, de naam die zijn ouders hem bij zijn geboorte hebben gegeven. Voor Ingrid is dit na 22 jaar wat wennen (en natuurlijk niet alleen voor haar) maar zij doet haar best om zijn wens te respecteren. Het grappige is dat er inmiddels mensen zijn die hem niet anders kennen en dus Gabriël gebruiken alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Terwijl hij zelf regelmatig een schijn van schizofrenie opwerpt door zich voor te stellen als " ...Jelle, ehh Gabriël..." De vraagtekens zijn niet van de lucht. Dat snap je wel. Nou en dan nu het volgende hoofdstuk uit ons Thüringen dagboek.

Dinsdag 21 september 1999

Hoezo; regelmatiger schrijven? Nou ja, niks meer aan te doen.
Eindelijk is het dan gebeurd. Ik (Jelle) ben uit mijn dak gegaan. Er was een oma overleden in het dorp. De familie die dat betrof loopt ons al 2 1/2 jaar te dwarsbomen maar op zo een achterbakse manier dat je het niet kan grijpen. Mijn "vrienden" dus. Nu wil het geval dat onze collega-concurrent in het dorp zaterdag jl. dicht was in verband met een grote voorbestelling. Maar er moest natuurlijk nog snel (vrijdag) een Trauerfeier (koffie met zelf meegebracht! gebak) voor 40 man georganiseerd worden. En dus opeens waren we weer goed genoeg. Wij dus helemaal geen zin in; maar "nee" zeggen konden we ook niet. Toen we er bijna vanaf waren (17.00 uur) kwamen ze op het illustere idee om dan de volgende ook nog met 20 man bij ons (?!) te komen eten. Wij nog chacherijniger dan we al waren. Nu verkopen we op dit momeent 20 maltijden in totaal over een hele week dus we hadden niet genoeg voorraad in huis - goeie smoes toch? Maar nee; een van de gasten greep met een geciht van "ja maar wij zijn wél de familie Hörcher; laat mij dat maar even regelen" naar de telefoon en heeft de slager op niet-mis-te-verstane-wijze duidelijk gemaakt dat ie toch echt wel 's avonds laat in z'n vrije weekend dat vlees even moest regelen. En die deed dat nog ook! Maar wij zijn niet echt in de situatie om onze gasten uit te zoeken, dus ook hier moesten we dan maar weer doorheen. Met de moed der wanhoop. En toen gebeurde het. Ik sta glazen te spoelen en hoor opeens de opper-eikel in het restaurant zeggen " .... misschien vind je deze wel net zo lekker ....", dus ik ren het restaurant in denkend "...... het zal toch niet ......", maar ja hoor: zit ie Abu gebak te voeren! Nu had ik natuurlijk kunnen zeggen dat ik dat liever niet heb, maar alle frustraties welden in mij op en ik vloek knoerthard-grondig (in het Nederlands) en sla vreselijk hard met m'n vlakke hand ....... (nee, zo erg was het nog niet) .... op tafel. 8 Bijna-hartaanvallen en 30 seconden later was bijna iedereen weg. Ruzie natuurlijk en geschreeuw. Ik uiteindelijk mijn excuses aangeboden (want echt professioneel was het natuurlijk niet) en ja hoor, de volgende dag zijn ze "gezellig" bij ons wezen eten. Ik vlak voor het eten nog mijn excuses aangeboden aan de rest van de groep en we hebben met z'n allen een gezellig middageten (inclusief fooi) bij mekeer gehuicheld. Gatver. Maar goed we zijn er doorheen. Op zondagavond overigens alweer van iemand die er niet bij hoort en er al helemaal niet bij was, gehoord dat de glazen hier omgevallen waren (wat dus is niet gebeurd hè, maar zo gaat dat op een dorp!).

Uiteraard is dit een uitglijder van de eerste orde; en ligt de oorzaak ervan in het feit dat we redelijk op het eind van ons Latijn raken. Het einde nadert en we hebben alleen elkaar (even los van alle morele steun die we krijgen en ook voelen van familie en vrienden in Nederland). We hebben overigens allebei op dit moment last van verschillende angsten. Ingrid's grootste zorg is dat we niet kaalgeplukt eruit komen; terwijl ik veel banger ben dat we op de één of andere manier gedwongen worden tot sanering en uitstel. Maar; zoals ze hier zeggen: "da mußt Du durch", dus proberen we nog steeds de moed erin te houden; naar alle kanten mooi-weer-spelend, en ook voor onze laatste (?!) gasten een prima gastheer en -vrouw te zijn. En zo te zien lukt dat nog steeds.

Ik denk dat het deze keer niet zo lang duurt. Tot dan.

Nou dat was weer een hoofdstuk uit ons vorige leven. Wel een heftig gedeelte vinden wij. Het volgende hoofdstuk is op 28 september en we zullen ons best doen om dit zo snel mogelijk te schrijven. Momenteel zijn we druk aan het werk. Gabriël is weer volop aan het trainen en ook Ingrid is weer aan het werk (nog niet helemaal voluit maar 2 hele en 2 halve dagen). Met haar schouder gaat het goed. Onverwachtse bewegingen zijn nog pijnlijk maar over het algemeen mogen we niet klagen. We zijn deze week druk bezig met de voorbereidingen van ons "vaarweekje". Vrijdag aanstaande is het zover, dan steken wij weer van wal met een Doerak. We verheugen ons er erg op, lekker met z'n drietjes op pad (want natuurlijk gaat onze Abu ook weer mee). Dat was tenslotte één van de belangrijkste beweegredenen om er in de eerste plaats mee te beginnen; dat varen.

Wel, we schrijven!!!!!!!!!!!
Kus aan allen.