De laatste keer Thüringer dagboek... we schrijven 25 oktober 1999...

Tja, nu ben ik maar eens in de pen geklommen (Ingrid). Inmiddels is het alweer 11 dagen geleden dat er de laatste keer iets is geschreven. Alles is redelijk in een stroomversnelling geraakt. Zoals aangekondigd hebben we onze hele administratie weggebracht. Het enige wat we nog hebben zijn een aantal persoonlijke papieren. We hebben toen gevraagd wanneer we zouden kunnen verhuizen. Het antwoord van Dhr. Hentrich was: (terwijl hij zijn armen vertwijfeld omhoog hief): Wat willen jullie nog hier? Met andere woorden: Niks wie weg hier!

Enfin, dat was vrijdag 15 oktober. Het weekend stond voor de deur en we konden op dat moment niks doen. Erg frustrerend. Het weekend hebben we alles wat enigszins als verhuisdoos kon dienen nog gevuld. 's Maandags ben ik om 8 uur begonnen allerlei mensen te bellen. Heb een offerte bij 3 verhuizers aangevraagd en toen moesten we weer wachten. Inmiddels zijn we het 'wachten' spuugzat. Dinsdags hadden we 2 prijzen. Eén van Van Zoggel (die ons ook hiernaartoe verhuisd heeft en één van een Duitse verhuizer). Jelle had intussen het infoboekje van de sociale dienst goed gelezen. Daarin stond o.a. dat je ook voor incidentele éénmalige kosten (bijv. verhuizing) hulp kan krijgen. M'n slimme mannetje is toen met offertes en al naar (inmiddels "zijn") Frau Klein gegaan.
Om een lang verhaal toch enigszins in te korten komt het nu op het volgende neer: de sociale dienst heeft een verklaring getekend (met stempel) dat zij de verhuiskosten voor ons betalen. Sparen we toch zo'n 4.500 gulden (de nieuwe vloerbedekking wordt steeds mooier!) uit. De verhuizing is gepland voor donderdag 28 oktober. Om 6 uur (stelletje debielen) staat de wagen voor de deur. We laden zelf (met 2 man verhuispersoneel) en vervolgens rijdt de wagen naar Rijswijk. Daar hebben we een warme en droge opslagruimte gehuurd. De volgende ochtend wordt er gelost en klaar is Kees.

Afgelopen donderdag zijn Els en Pa uit Nederland gekomen met een busje en 50!! verhuisdozen (eindelijk weer inpakken). Vrijdags hebben we de bus geladen met onze "nacht en ontij" spullen en zijn Els, Pa, Jelle en Abu naar Nederland gereden. Abu mag tijdens deze laatste rare week bij 'opa en oma' logeren. Die arme prul snapt er helemaal niks meer van. Hij vindt het overigens wel erg gezellig dat hij de hele dag onze onverdeelde aandacht krijgt. Maar zeker nu er helemaal niets meer is zoals het was, is het beter dat hij 'op vakantie' is. We missen hem wel erg, hoor! Hoewel je nu ongestoord kunt inpakken en zoenen zonder dat er een kwispelend hondje bij je staat.

Jelle is zaterdag weer uit Nederland gekomen met een huurauto (zonder auto ben je hier natuurlijk wel heel erg achter de kranten weggeplakt). Inmiddels heb ik de tijd besteed om een aantal dozen in te pakken. Samen hebben we zondag het restant gedaan, wat er in geresulteerd heeft dat nu de hele bovenverdieping ingepakt en uit elkaar geschroefd klaar staat om dinsdagavond naar beneden te worden gedragen..................

Dat was het laatste hoofdstuk uit ons "Thüringen" dagboek. Wel gek om dat nu allemaal nog een keer te hebben opgeschreven en dus ook weer eens te hebben gelezen. Wij danken jullie allemaal voor het trouw volgen van ons avontuur in Duitsland. Voortaan moeten jullie het weer gewoon doen met ons dagelijkse leven. Wij beloven jullie regelmatig op de hoogte te houden van onze belevenissen.

Dikke kus en ciao tot gauw.