De laatste keer Thüringer dagboek... we schrijven 25 oktober 1999...

Tja, nu ben ik maar eens in de pen geklommen (Ingrid). Inmiddels is het alweer 11 dagen geleden dat er de laatste keer iets is geschreven. Alles is redelijk in een stroomversnelling geraakt. Zoals aangekondigd hebben we onze hele administratie weggebracht. Het enige wat we nog hebben zijn een aantal persoonlijke papieren. We hebben toen gevraagd wanneer we zouden kunnen verhuizen. Het antwoord van Dhr. Hentrich was: (terwijl hij zijn armen vertwijfeld omhoog hief): Wat willen jullie nog hier? Met andere woorden: Niks wie weg hier!

Enfin, dat was vrijdag 15 oktober. Het weekend stond voor de deur en we konden op dat moment niks doen. Erg frustrerend. Het weekend hebben we alles wat enigszins als verhuisdoos kon dienen nog gevuld. 's Maandags ben ik om 8 uur begonnen allerlei mensen te bellen. Heb een offerte bij 3 verhuizers aangevraagd en toen moesten we weer wachten. Inmiddels zijn we het 'wachten' spuugzat. Dinsdags hadden we 2 prijzen. Eén van Van Zoggel (die ons ook hiernaartoe verhuisd heeft en één van een Duitse verhuizer). Jelle had intussen het infoboekje van de sociale dienst goed gelezen. Daarin stond o.a. dat je ook voor incidentele éénmalige kosten (bijv. verhuizing) hulp kan krijgen. M'n slimme mannetje is toen met offertes en al naar (inmiddels "zijn") Frau Klein gegaan.
Om een lang verhaal toch enigszins in te korten komt het nu op het volgende neer: de sociale dienst heeft een verklaring getekend (met stempel) dat zij de verhuiskosten voor ons betalen. Sparen we toch zo'n 4.500 gulden (de nieuwe vloerbedekking wordt steeds mooier!) uit. De verhuizing is gepland voor donderdag 28 oktober. Om 6 uur (stelletje debielen) staat de wagen voor de deur. We laden zelf (met 2 man verhuispersoneel) en vervolgens rijdt de wagen naar Rijswijk. Daar hebben we een warme en droge opslagruimte gehuurd. De volgende ochtend wordt er gelost en klaar is Kees.

Afgelopen donderdag zijn Els en Pa uit Nederland gekomen met een busje en 50!! verhuisdozen (eindelijk weer inpakken). Vrijdags hebben we de bus geladen met onze "nacht en ontij" spullen en zijn Els, Pa, Jelle en Abu naar Nederland gereden. Abu mag tijdens deze laatste rare week bij 'opa en oma' logeren. Die arme prul snapt er helemaal niks meer van. Hij vindt het overigens wel erg gezellig dat hij de hele dag onze onverdeelde aandacht krijgt. Maar zeker nu er helemaal niets meer is zoals het was, is het beter dat hij 'op vakantie' is. We missen hem wel erg, hoor! Hoewel je nu ongestoord kunt inpakken en zoenen zonder dat er een kwispelend hondje bij je staat.

Jelle is zaterdag weer uit Nederland gekomen met een huurauto (zonder auto ben je hier natuurlijk wel heel erg achter de kranten weggeplakt). Inmiddels heb ik de tijd besteed om een aantal dozen in te pakken. Samen hebben we zondag het restant gedaan, wat er in geresulteerd heeft dat nu de hele bovenverdieping ingepakt en uit elkaar geschroefd klaar staat om dinsdagavond naar beneden te worden gedragen..................

Dat was het laatste hoofdstuk uit ons "Thüringen" dagboek. Wel gek om dat nu allemaal nog een keer te hebben opgeschreven en dus ook weer eens te hebben gelezen. Wij danken jullie allemaal voor het trouw volgen van ons avontuur in Duitsland. Voortaan moeten jullie het weer gewoon doen met ons dagelijkse leven. Wij beloven jullie regelmatig op de hoogte te houden van onze belevenissen.

Dikke kus en ciao tot gauw.

En bij deze even alleen maar een stukje Thüringer dagboek:

Zoals gezegd. Donderdag schrijf ik alweer. Laat ik bij het belangrijkste beginnen: ons insolvenzverfahren is geopend. Dat hebben we vanmorgen te horen gekregen van Herr Dr. Hentrich. De opluchting is merkbaar.

Ondertussen hebben we gisteren ook twee brieven ontvangen (één keer gas en één keer elektra) dat als wij niet binnen 4 dagen de rekeningen betalen er afgesloten gaat worden. dat zou betekenen: geen verlichting meer, geen koel/ vries mogelijkheden; geen warm water en geen verwarming meer (en we hebben inmiddels nachtvorst!). Kortom een onleefbare situatie. Daarvoor dus Hentrich gebeld. Die vindt het een probleem voor de gemeente en zal hun dan ook vandaag bellen en daarvover aanspreken. Wij mogen namelijk niets ondernemen (bijv. een aangepaste, tijdelijke overeenkomst) zolang het gerecht nog beslissen moet over onze procedure. Dus ook allemaal weer erg spannend terwijl we zelf niets kunnen doen. Erg vreemd gevoel voor iemand zoals wij die gewend is om zaken gewoon aan te pakken en te regelen. We mogen helaas evenniet anders.

De sociale dienst was eergisteren als een blad aan een boom omgedraaid met als gevolg dat we 's middags al ons eerste voorschot contant-in-het-handje gekregen hebben. Het kan dus wel. Ook hier.

Gisteren is natuurlijk ookk nog de "Gutachter" geweest die de waarde moet bepalen van onze roerende goederen. De heer Huhndorf. Bleek ook weer een redelijke vent. Een aantal dingen heeft hij opgeschreven met het bijschrift 'privé-eignedom' (zoals wasmachine en -droger, een paar kastjes enz.) en voor de rest is hij niet in de schuurtjes geweest; niet in onze woning; niet op zolder en niet op kamer 15 waar nog spullen staan.
Overigens een prima vak; ik kon weinig speciale vakkennis ontdekken maar hij rijdt er wel een vette mercedes van!
Verder hebben we nog een totale inventaris op moeten maken van aanwezige levensmiddelen inclusief inkoopprijs. Vreselijk karwei, maar het is af en vandaag faxen we het al.

Als laatste is nog vermeldenswaard dat we blij zijn dat we onze actie nacht- en ontij voltrokken hebben want dat had alles vast veel ingewikkelder gemaakt.

Onze gemoedstoestand vliegt natuurlijk heen en weer, maar nog steeds kunnen we elkaars dips opvangen. Je moet er niet aan denken dat je (zoals een vriend van ons in Nederland) in je eentje zo'n periode door moet maken. Wij hebben vreselijk veel aan elkaar en aan Abu. Ook alle ondersteuning van familie en vrienden (zij het op afstand) helpt je door vele dalen heen.

Morgen gaan we onze administratie naar Dhr. Hentrich brenten zodat alles zo snel mogelijk doorgang kan vinden. Tot gauw.

..doen alsof...?

Laten we even net doen alsof het 11 oktober is , dan hebben wij het gevoel dat we ons aan onze afspraken houden.. hi,hi.

Want er is natuurlijk toch weer van alles gebeurd en dus de moeite van het schrijven waard. Direct na onze vorige schrijfkeer zijn we vertrokken voor ons (inmiddels jaarlijks terugkerende) weekje varen over de friese baren. Wat hebben we weer genoten. Dit keer hebben we een Doerak gehuurd.
Heerlijk schip. We kenden het al een beetje van de dag vaar-instructie in maart dit jaar. Het weer was wisselend; eigenlijk net als vorig jaar. Op de één of andere manier is dat echter niet storend en hebben we het gewoon fantastisch naar ons zin. Op de 2e vaardag zat het wel erg tegen. Veel wind (waardoor we een knopje van een zelfbedieningsbrug misten en helemaal rond moesten en nog een keer opnieuw aanvaren ... paniek dus) veel andere boten en weinig ruimte (bij IJlst; zodat we ver van de brug af moesten gaan liggen wachten op de brug en toen deze open ging moesten we wachten op tegenverkeer) en een ... !X^8\\?!#**!.. brugwachter die de brug vlak voor onze neus dicht deed, zodat we in volledige stress streken uithaalden die vooral de toeschouwers op de kant konden bekoren. Ons des te minder. Hoop gedoe allemaal en wij stonden bijna op het punt om het bijltje er bij neer te leggen.

Eerst maar eens een goede pauze genomen. Even nog doorgevaren en een (mede door het weer geholpen) rustdag genomen. Daarna konden we weer heerlijk verder varen en hebben we genoten van alle rust en ruimte zodat we uiteindelijk bij vertrek uit Friesland alweer geboekt hadden voor volgend jaar.

Na terugkomst werd Ingrid overvallen door een slijmbeursonsteking in ...................... je raad het niet: haar rechterschouder. Rechterschouder? Die was toch geopereerd om dit te voorkomen? Juist! En toch blijkt dit dan te kunnen zonder dat we meteen kunnen zeggen dat de operatie voor niets is geweest. Zeggen ze. We moeten er maar het beste van hopen. Wel allemaal erg pijnlijk en frustrerend.

Nou, dat was het even kort. Dan nu het Thüringer dagboek van 11 oktober 1999. Het schiet nu op. Het faillissement is er door en we zijn bezig met de voorbereidingen van onze terugkeer naar Nederland:

11 oktober 1999
Ja, ja, daar is-t-ie alweer. Inmiddels is er natuurlijk alweer een heleboel gebeurd. Hieronder volgt een poging om alles enigszins geordend over te brengen.

Al vrij snel hebben wij met de gemeente afgesproken dat wij niet meer zelf zullen bellen zodat zij ons nummer kunnen laten bestaan en wij dus bereikbaar blijven op het aloude nummer. Met Pa afgesproken dat hij zo elke 2 à 3 dagen ons belt om op de hoogte te blijven en ons de mogelijkheid te geven in contact te blijven met Nederland. De eerste vruchten heeft dat al afgeworpen want donderdag 21 oktober aanstaande komen Els en Pa met een bestelauto onze nacht- en ontij-spullen afhalen en brengen ze dan naar Frans ter stalling. Wat een georganiseer, hé? Verder onderzoekt met name Frans de mogelijkheden tot noodbehuizing en gaat Els aan de gang met makelaars om een overzicht te krijgen over actueel woningen-aanbod in Nieuw-Vennep, Hoofddorp en Almere. Wanneer we naar Nederland gaan weten we nu nog niet, maar dát we gaan is natuurlijk duidelijk.

Donderdag de 7e was de heer Hentrich van het Insolvenz-bureau (voorpost van de rechtbank) weer hier samen met de gemeente. Met z'n allen van alles doorgenomen. Het blijkt nu dat de spullen die wij als onderpand hebben gegeven aan de gemeente in ruil tegen het garant staan voor onze banklening van DM 42.000 (net als de bar-inrichting via de brouwerij ter waarde van DM 35.000) helemaal niet gewoon overgaan van eigenaar. Het zijn onze spullen en worden dus gewoon (?!) meegenomen in het faillissement. Dat betekent: waarde bepalen - verkopen - opbrengst verdelen over de schuldeisers (minus 5 % voor de rechtbank). Voor de brouwerij wellicht niet zo'n ramp, maar voor de gemeente betekent dit in het ergste geval dat zij blijven zitten met onze lening (restschuld momenteel zo'n DM 32.000) én zij geen spullen daarvoor in ruil hebben en dus weer een leeg pand moeten zien te verpachten. Op moment van afsluiten (1997) was alles in kannen en kruiken maar één en ander is een gevolg van de nieuwe wetgeving per 1 januari 1999. Realiseerde zich niemand; en nu is het te laat.

We hebben overigens zonder moeite ons personeel (achteraf) kunnen ontslaan. Ze tekenden allebei direct. Toch weer een voorbeeld van eerlijk duurt het langst. Ze zijn overigens allebei alweer (bijna) onder de pannen. Gelukkig maar.Ook hebben we nog een nacht- en ontij-actie ondernomen zodat er inmiddels heel wat klaarstaat om mee te gaan. Ik hoop dat Pa en Els alle meekrijgen. We zien wel.

Morgen gaan we nog een poging wagen bij de sociale dienst en woensdag om 9.30 uur komt de definitieve taxatie van onze spullen aan de beurt. We zijn benieuwd. Waarschijnlijk schrijf ik dus woensdag of donderdag alweer. Tot dan.